A new voice for the "pianobench"

zaterdag 19 april 2008
http://www.stuartandsons.com/
The Stuart & Sons piano is in the enviable position of having been developed in the 21st century. The vision of designer Wayne Stuart combined with the entrepreneurial spirit of Robert Albert, the head of J. Albert & Son, one of Australia's oldest and most respected music companies, has generated a substantial evolution in the design of the piano. The result is the culmination of innovation, modern technology and dedicated craftsmanship. An instrument for the musician of today. No other piano in the world plays, sounds or records like the Stuart & Sons piano.

A new voice http://www.stuartandsons.com/ .

De pianokruk

De 1e herinnering gaat uit dat ik op de pianokruk moest klimmen met gevaar voor eigen leven. Al snel ben je er gewag van, dat als de kruk omvalt en je krijgt hem over je heen en op je tenen, dan was het huilen geblazen.Op de pianokruk geklommen met bengelende beentjes en kleine handjes en vingers en dan maar toetsen indrukken, tot je een tik op vingers kreeg of een zet. “En nu wil ik,” zei dan een zusje of broertje.

En dan het 1e muziekschriftje op het klepje. Mijn vader tekende een appel en deelde die in twee halve appels en nog delen door twee in vier kwart appels en zo leerde ik tellen met muziek, 1,2,3,4. Moe-der ligt een kip in het wa-ter is gewoon 1,2,3,4 en kip op de volgende 1e tel in de tweede maat. Zo leerde ik mijn eerste liedje op de witte toetsen rondom het sleutelgat van de klep met een appel en een eenvoudig versje voor het eerst tellen in mijn derde levensjaar. Spelenderwijs leerde ik noten lezen en zingen. “Had ik maar beter mijn best gedaan,”komt nu nog wel eens in je op. Als je terugkijkt op het leven besef je intens de beïnvloeding van de pianokruk.

Samen met mijn broers en zusjes, toen we iets groter waren, bouwden wij de matrassen in het bed zo om, dat er banken en zittingen ontstonden, zoals in een auto en dan was de pianokruk het stuur.We mochten in die bedauto om en om sturen of meerijden, dan lieten we ons in de taxi meerijden en vroegen aan de chauffeur, “maak maar een mooie rit” en dan vroegen wij “waar zijn we nu chauffeur, vertel eens ?”

Met vader op bezoek bij zijn leraar, hoe oud zal ik zijn geweest, ik vermoed een jaar of 4, in de nabijheid van de Perzina vleugels, die naast elkaar stonden in een groot Amsterdams herenhuis uitkijkend op het Vondelpark, Gezeten op de knie van mijn vader mocht ik van deze meneer de koektrommel leegeten. Later vertelde ik vol trots bij het 1e contcertgebouw bezoek samen met mijn dochter en wees haar zijn afbeelding op een schilderij. “Kijk bij deze meneer mocht ik de koektrommel leegeten, hij was de leraar van mijn vader”. Hoe vaak heb ik dat niet verteld. Nog steeds koester ik de handgeschreven kerstliederen voor zang en piano van deze meneer.

Het borrelglaasje in de kast en de stomme piano. Op pianoles bij een vriend van mijn vader, ik spijbelde wel eens om met de buurjongetjes te gaan straatvoetballen. Ik kreeg heel veel vingeroefeningen en als ik dan een stukje mocht laten horen wat ik had ingestudeerd, liep de leraar direct weg om in zijn kast te gaan snuffelen en sorteerde hij zijn bladmuziek. Wat ik me nu nog herinner, het klok-klok-klok geluid van het vullen van een borrelglaasje, `citroentje met suiker, bessenjenever of oude jenever` en de eerste slurp ontging me niet. Hij corrigeerde me met zijn rug naar me toe, hij wist natuurlijk precies wanneer ik een fis of gis moest spelen. Ik herinner me ook nog wel het grapje de fis moet viezer om interessant te doen.

Als ik op pianoles kwam, moest ik ook vaak wachten en werd in de voorkamer gelaten, ik durfde dan niet piano te spelen, maar speelde op de stomme piano. Als je dan een noot missloeg hoorde je het tocht niet. Het blijft de enigste `stomme` piano in mijn herinnering die ik ooit heb gezien. Je kon erop zelfs de aanslag lichter en zwaarder instellen.

De pianokruk wisselt in mijn herinnering van stoel naar bank en de piano’s komen niet voorbij, je zocht ze op. Meestal zijn de instrumenten vertikaal (het woord buffetmodel kom ik zojuist voor het eerst op internet tegen) in de kleuren zwart, bruin, wit of soms twee-kleurig gelakt en zelfs in harpvorm gebouwd.

De piano´s verschilden sterk met 85 of 88 toetsen en waren dan weer hoger of lager, breder of smaller en soms ook dieper, dat waren meestal pianola´s waar de rollen van ontbraken.

Van de pianola herinner ik me, die had een zware aanslag.

De Engels sprekenden onder ons hebben het steeds over de Grand Piano en de Fransen spreken van een Piano à Queu en die zijn horizontaal gebouwd en wij noemen dat weer vleugels.

Aan de vleugel gezeten kreeg ik les bij mijn laatste leraar en dan ontdek je pas echt de verschillen in klank klankkleur en aanslag. Was je dan ergens op bezoek, dan twijfelde je soms wel. Het uitgangspunt was niet spelen, totdat weerstand niet kon worden weerstaan.

Zo leerde ik verschillen ontdekken in mechanieken en merken Steinway & Sons, Grotrian Steinweg, Carl Bechstein, Baldwin, Kawai, Yamaha, Seiler, Haake, Strümer, Thürmer, Pleyel, Rippen, Zimmermann, Ibach, Fazioli, Bösendorfer en anderen.

Enkele hoogtepunten herinnerend, onze 3 jarige zoon was uit logeren en mijn vrouw herstelde van de geboorte van onze dochter, op die dag werd een oud-tante begraven en zocht ik kennissen op met een piano. Vol trots vertelde ik, dat we een dochter hadden gekregen. Ik speelde toen stukken, die ik nu opnieuw zou moeten instuderen.

“De pianokruk .... © 2006” Deel 7

De pianokruk staat zichtbaar spiegelend in de onderklep links naast de Beethoven stoel. Koffie concert op de piano van mijn vader in ons het appartement, een recital van Martien. Mijn vader is nog kort geleden overleden op de verjaardag van onze dochter toen ze drie jaar werd, het moet in ieder geval daarna zijn geweest op een zondagochtend voorjaar omstreeks A° 1987 na de restauratie van de piano en aankomst in ons appartement. Mijn moeder kon de trappen niet meer op vanwege haar sterke reuma, ze heeft gelukkig wel de opname kunnen beluisteren. Kort daarna in het bejaardenhuis aan het Spaarne heb ik het live een aantal keer voor haar overgedaan tot groot genoegen van de medebewoners aan de koffietafel. V.l.n.r. naast de piano Agaath Dernison-Hersman [1909-2009],het oudste en een na jongste zus van mijn vader, Miep Hersman [1911-1998]. Uit mijn herinnering probeer ik het programma naar voren te halen. In ieder geval speelde ik als toegift de Martin Clave Blues [eigen compositie Boogie Woogie] ; Nocturne van Edvard Grieg; Maria uit de West Side Story van Leonard Bernstein; Een niet al te moeilijke polonaise en wals van Frédéric Chopin: Jerome Kern “All the things you are. ” De laatste negen jaar kom ik nog regelmatig bij mijn tante Agaath thuis en ben mede door haar stimulans, haar dochter mijn nicht les gaan geven. In de stadsbibliotheek ben ik toen vaste klant geworden, daar heb ik allerlei bladmuziek gezocht van o.a. Duke Ellington, George Gershwin, Michel Legrand, leuke in het gehoor klinkende melodieën uit de 20 en 30-tiger jaren die ik dan na de pianoles speelde. Drie jaar heb ik een paar dozen vol mooie bladmuziek mogen uitzoeken van zolder van een oom uit mijn vrouw’s familie. Met veel enthousiastme doorspeel ik de boeken en studeer, back to basic op de klassieke toer en mijn repertoire uitbreidend met Mozart, Beethoven, Chopin, Schubert. De zijsprong naar Ellington & Brubeck die blijft aantrekkelijk met steeds meer plezier op de toetsen.

De pianokruk dient voor twee.

Midden in het kamertje staat een pianokruk
Het kamertje maakt onderdeel uit van het appartement.
Het appartement maakt weer onderdeel uit van een woonblok.
Je vraagt je af, wat heeft een woonblok te maken met een pianokruk.
Nee, de pianokruk heeft niets te maken met een woonblok. Een woonblok zelf is ook weer onderdeel van een wijk. Ja, in deze wijk en ver daaromheen zijn er heel veel pianokrukken, natuurlijk – effen checken.
Maar de pianokruk, waar men over spreekt is uniek. Deze kruk heeft meerdere levens gekend en het leven van deze pianokruk is bespreekbaar geworden en hierbij neergezet voor U speciaal omdat het heden is en nu niet in het verleden wordt verteld.
Wat de kruk allemaal heeft meegemaakt, dat is met geen pen te beschrijven om de simpele reden alleen al, dat je niet over iets kunt schrijven, wat je niet weet. Je kunt natuurlijk altijd schrijven over niets met de gedachte alleen al, het mag geen lege bladzijde blijven. Maar deze pianokruk heeft inderdaad meerdere levens gekend en wordt ook voor meerdere doeleinden gebruikt.
Diegene die op de pianokruk zit maakt op zijn of haar manier ook weer onderdeel uit van een persoonlijk netwerk met mensen op gewone stoelen, pianokrukken en pianostoelen of met goederen die niets hebben uitstaan met pianokrukken. Krukken nog aan toe, waar staan zoal al die piano’s. Hoeveel krukken zijn gaan zwerven zonder een piano?
Hoe definieer je eigenlijk een piano?
Wat wordt er onder een piano verstaan?
De multimiljonair Alfred G. Vanderbilt zou het volgende advies gekregen hebben .'Volgens zeer betrouwbare bron wordt de Lusitania getorpedeerd. U kunt uw passage beter annuleren'.
Hoeveel piano’s zijn nog in takt, hoeveel piano’s zijn er verbouwd, hoeveel piano’s zijn gewoon een meubel geworden of aan barrels geslagen, hoeveel piano’s hebben vleugels, zijn gaan vliegen, uit het raam gegooid of van de trap gegooid.
De eerste van de grote zware lijnschepen van de Cunard Line, de Lusitania, maakte haar maidentrip vanuit Liverpool op 7 september 1907.
Laten we maar niet spreken hoeveel piano’s gewoon vals zijn?
Op hoeveel piano’s wordt er tegelijkertijd gespeeld?
Hoeveel pianokleppen zijn er nu dicht en hoeveel staan er altijd open, kun je jezelf ook afvragen.
Er zijn ook piano’s waar nooit meer op wordt gespeeld of zelden.
7 mei 1915, Atlantische Oceaan
De Lusitania ging minder dan 20 minuten nadat de eerste torpedo haar trof, ten onder. 1200 mensen kwamen bij deze ramp om.
Er liggen zelfs piano’s op zeebodems verworden tot iets onherkenbaars. Stel je voor, dat je piano zou kunnen spelen op de zeebodem en je organiseert er een pianoconcert, wie begrijpen dan de taal der muziek? Vissen? Houden vissen ook van muziek? Ja, je kunt ernaar vissen! Hoeveel procent van de mensheid vist naast piano’s en hoeveel procent van de wereldbevolking kan aardig of behoorlijk piano spelen ?
Welke soort mensen hebben er echt aanleg of welk soort mensen krijgen nooit een kans om kennis te maken met piano’s ? Bekend is uit het Jazz tijdperk van de vorige eeuw en zelf daarvoor, dat er natuurtalenten verschenen en zich nog steeds voordoen uit alle hoeken en gaten van de wereld. De wereld draait door is een gezegde, maar als je er even bij stilstaat….is een impresariaat wellicht opnieuw geboren.
Deze pianokruk is bevoorrecht en dient nu als stoel voor de computer met dit verschil dat het daglicht het onbeschrijfelijk belangrijke licht op de rechterhand schijnt. Als je andersom op de pianokruk gaat zitten komt het daglicht van de linkerkant eerst op je linkerhand en zit je hier warempel achter een piano uit 1880. Draai je jezelf weer om, dan zit je in 2006 voor een type tafel met twee toetsenborden en twee beeldschermen. De onzichtbare computersnaren zijn nu in de ether verdeeld over twee computers in een wereldwijd netwerk of het nu licht is of donker, je zit dan met een piano achter je en tegelijkertijd voor de piano op Internet, mits je kunt zien. Een stelling komt spontaan op. Zijn er meer blinde pianisten, dan computers met blinde eigenaren?
Wat is hierop het antwoord.
Is dat niet uniek, deze bevoorrechte positie op deze pianokruk?
Je vraagt je natuurlijk af, ja je wordt er zelfs nieuwsgierig van hè? Wat staat er nog meer in dat kamertje met die pianokruk, verdorie nog aan toe? Ja en nu kun je jezelf afvragen, waar gaat dit over, wat moet ik met al die vragen? Je beseft tegelijkertijd, je kunt helemaal geen vragen stellen als je dit leest, waarop een antwoord moet worden geformuleerd. Wel op en in de wereld van Internet kun je de gehele aarde rond, daar hoef je geen vragen voorgeschoteld te krijgen. Je stelt op Internet vragen!
Wat heeft de computer gemeen met de piano in het algemeen? Daarop kun je gemakkelijk een antwoord formuleren, zoals: ze hebben allebei een toetsenbord en kunnen klanken vormen. Als je als kind al pianoles hebt gekregen zal de computer je niet zijn ontgaan. Zo leer je als kind noten lezen, dat is eigenlijk een andere taal en de computer heeft eigenlijk ook zo een eigen taal. De computer is geen instrument maar wel meer talen kent, die menigeen nooit wil begrijpen, maar als je pianoles hebt gehad en geleerd hebt om op een geschikt moment mooi piano te kunnen spelen, dan zal de piano de computer voorbij kunnen schieten omdat muziektaal veel begrijpelijker is, ontspannend inwerkt op de ander en muziek is vermaak in het algemeen en toegankelijker voor iedereen dan een computertaal is, dat is hier opnieuw een stelling. In tegendeel computers zijn ook instrumenten en vormen het grootste orkest in netwerken en kunnen alle klanken en wanklanken produceren, die je bedenken kunt of vooruit zijn bedacht. Tot slot in deze alinea, hypothese als je goed genoeg piano kunt spelen kun je dan een vliegreis voor me arrangeren en daarmee bereiken met een matigheid van kwaliteit ook de gehele wereld zoals een computer al snel kan op andere plekken zijn met deze piano en pianokruk indruk maken en geld verdienen ? Hier is de vader de wens van de gedachte, zo is het spreekwoordelijk een uiting over al het bovenstaande en tegelijkertijd een samenvatting.