Van het concert des levens krijgt niemand een programma

Austin Healy “Van het concert des levens krijgt niemand een programma.”

Saturday, 1. April 2006, 12:00:00
“Van het concert des levens krijgt niemand een programma.”

Bij toeval wordt ik stand-in april 2006 voor een assurantiekantoor, die een stoeltje heeft gekocht in een oldtimer voor een goed doel.

De opbrengst die dag is meer dan 20 duizend euro voor weeskinderen in Peru. Niet geheel belangeloos worden die dag zakelijke relaties uitgenodigd, die op hun beurt worden gefêteerd door een private-banking groep, georganiseerd door een regionale “padvindersclub”.

Je zit net even iets anders in zo’n gesponsorde stoel.

De muziek wordt ten gehore gebracht door een fijn gelijnd orkest.

Solist is het sonore blaasinstrument, die de verschillende Tempi levendig afwisselt in een Allegro Moderato Legatissimo.

Op het circuit onderdeel wordt het stuk in Alle Brêve Fortissimo gebracht, de kracht gaat niet verloren prachtig fijn besnaard met een melancholische toonkracht. De dirigent gunt de solist even zijn vrije cadens.

In dit voorlaatste onderdeel van de puzzle-rit gekenmerkt door een strak gekaderd Decrescendo wordt alles in een passende omgeving neergezet.

Zowel de Ouverture als het Da Capo al fine wordt het bijzonder mooi Ritertando Diminuendo geambieerd.

In deze Akoestiek spelen de achter aangedreven orkestleden in Presto prachtig ingehouden nauwelijks gillend een excellente boventonen.

Voor de dag begon was de gastdirigent voor mij nog onbekend, maar na afloop van het diner blijkt het een beminnelijke man, een herhaling wordt de invitatie meerijden op- en neer naar het circuit Assen op 20 augustus 2006. In de stromende regen reden wij terug met hagelbuien in een open auto met neergeklapt voorraam ca 200 km lang.
Conclusie: liefhebberij voor Autosport kan soms heel ver gaan.