Mijn bovenarmen vechten onafhankelijk in de maat.
Ja, als mijn muziek in andere oren overgaat.
Bij weemoedige klanken, dit keer van Frédéric Chopin.
Ja, spontaan daar komen ze weer, tranen mijn ogen in.
Is het de melodie of code ?
Snap jij deze ode of bode ?
Het zijn overmatige arpeggio's verspreidt in 3/4 maat gegeven.
Het sostenuto, leggierro en pianissimo, die deze muziek brengen tot leven.
Tot in de vingertoppen voelbaar deze wandeling door bergen en dalen.
De voeten blijven aldoor beheerst schoppen op de pedalen.
Het hartenzeer voelt aan alsof je ‘n schuldig mens bent.
Inderdaad de pijn hierbij die nu moeiteloos in cadens wegsmelt.
Nee, het is geen aandoening of een brok in de keel.
Het is onwerkelijk echt het geheel.
Met enige schroom na de opsomming van deze woorden.
Daarbij verbaast het mij iedere keer “de byzondere taal ” van deze accoorden.
Het maakt niet uit of je nu wel of niet gaat afzakken op de divan.
Wel is het nu weer stil op de gang.
Bron: Martien Hersman Anno zomer 2008
Geen opmerkingen:
Een reactie posten